Twee broers. Molukse jongens uit Tiel die hun dromen najoegen. Bijvoorbeeld om een theater vol met publiek te krijgen. Het is Joshua en Henry Timisela gelukt. Bizar eigenlijk. Treed je in een theater op in de regio voor meer dan vierhonderd bezoekers, loopt de belendende zaal leeg met een stuk of twaalf bezoekers van een zwaar gesubsidieerd toneelstuk. De Timisela's leggen hiermee pijnlijk bloot dat het diversiteitsbeleid van theaters in Nederland een gotspe is. Jarenlang klagen programmeurs in theaters dat ze geen allochtoon publiek weten te krijgen. Nee, vind je het gek? Programmeren impliceert ook om aansluiting te vinden bij een specifieke publieksgroep met een specifieke smaak. En dat lukt de dames en heren dus niet. Zie bijvoorbeeld hoe de Meervaart in Amsterdam-Osdorp twee jaar geleden volstroomde met Marokkaanse jongeren, die reikhalzend uitkeken naar de theatervoorstelling Oumi van Nasrdin Dchar. Facebook ontplofte toen online de documentaire Mijn Vader De Expat van Abdelkarim El-Fassi gestreamd werd. Prachtig gedraaid. Intiem en voor velen zo herkenbaar hoe zijn vader zijn levensverhaal deelde met zijn zoon. Dat bedoel ik dus. Je neemt zelf het initiatief, je creëert je eigen publiek en het succes ligt aan je voeten. Divers programmeren? Hou op zeg. Ze hebben alleen het dak, het licht en de planken van het podium nodig. De mensen komen toch wel.

meer blogs